Η ανάγκη της κατάνυξης, της περισυλλογής, των νοημάτων

Συντάκτης: 

Κώστας Μαρούντας

Πέρασε, λοιπόν, και το Πάσχα του 2017. Όταν ένα τρένο προχωράει ανάμεσα σε πόλεις, παραθαλάσσιες περιοχές, κάμπους, λιβάδια και βουνά, είναι λογικό να θέλεις να κοιτάς (έξω από το παράθυρο) τις επόμενες εικόνες. Αλλά, είναι χρήσιμο να μην έχεις ρίξει μαύρη πέτρα σε όσα προηγήθηκαν και πέρασαν από το φίλτρο του οπτικού και του νοητικού σου πεδίου. Μπορεί να το δει κάποιος το θέμα καθαρά τυπικά, ειδικά όταν δεν έχει πειστεί από τα θρησκευτικά διδάγματα, ή αν -τέλος πάντων -έχει εντρυφήσει σε κάποια διαφορετική φιλοσοφική ερμηνεία της ζωής. Μπορείς, όμως, να το δεις (και) αλλιώς. Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά κατά την προσωπική μου γνώμη δεν θα βγει χαμένος όποιος το ψάξει με αυτόν τον τρόπο. Το σκαμμένο έδαφος είναι αυτό που μπορεί να καλλιεργηθεί πιο γρήγορα... Στο πέρασμα των χρόνων κατανόησα (κι εγώ) πως οι δρόμοι για τη λύτρωση είναι πολλοί, πως το μονόπλευρο αδικεί τις περιστάσεις και φθείρει το εγώ σου...

Η αποθέωση των συμβολισμών, η γιορτή των συνειρμών, οι ημέρες των εσωτερικών αναζητήσεων, η συντριβή της πεζότητας και του ισοπεδωτισμού, η ατομική θυσία απέναντι στις συλλογικές αποκαθηλώσεις, η κραυγή που υπερνικάει τη σιωπή της συναίνεσης, η "αναστροφή" από κάθε εξαναγκαστική ευθεία γραμμή, η ανάδειξη βαθύτερων νοημάτων για τα ανθρώπινα και τα δυσδιάκριτα όρια της μεταφυσικής και των ανθρώπινων ορίων. Μια εναλλακτική θεώρηση των πραγμάτων που σου οξύνει τη σκέψη, δίχως να σε υποχρεώνει σε ταυτίσεις ή όψιμες αποδοχές, με αποκλειστικό γνώμονα να (σε προτρέψει να) ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που υπάρχουν, θες, δε θες... Αλλά, εσύ κλειδώνεις παρασυρμένος από τις νόρμες της καθημερινής ροής, τοποθετώντας τo κλειδί σε ψηλά ράφια όπως το βάζο με το μέλι για να μη το φτάνει το μικρό παιδάκι...

Όποιος δεν αναγνωρίζει την ανάγκη της κατάνυξης, της περισυλλογής, των νοημάτων, θα πολεμάει με κάθε αφορμή τους πάντες και τα πάντα. Οι σκιαμαχίες μπορεί να ιδρώνουν τα σώματα, αλλά αδειάζουν περισσότερο τις ήδη άδειες κερκίδες. Είναι κάπως άκυρο να κρατάς σπαθιά σε ανύποπτο χρόνο, ή να κάθεσαι πάνω σε μια ασπίδα όταν οι εχθροί κοιμούνται... Το παραμικρό αποκτάει τη σημασία που του δίνουμε εμείς. Τίποτα από μόνο του δεν μπορεί να πείσει για τίποτα τον οποιονδήποτε. Συνήθως, δε, όσοι πείθονται το κάνουν γιατί έχουν ανάγκη να πειστούν από κάτι, αλλιώς δεν λειτουργεί η εσωτερική τους πειθώ... Το καλύτερο είναι να μπορείς να διαλέγεις εσύ κάθε φορά από το οτιδήποτε αυτό που θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις μπροστά. Και τι είναι αυτό το μπροστά, θα αναρωτηθούν πολλοί... Συνήθως, αυτοί είναι οι οπαδοί του να μένουν όλα πίσω... Κάποια ερωτήματα δεν χρειάζονται απαντήσεις, γιατί και μόνο που τέθηκαν υπάρχει πρόβλημα. Από το να σπαταλιέται χρόνος για να βρεθεί μια υποφερτή απάντηση, υπάρχει η απόσταση προς τα εμπρός που μπορεί να καλυφθεί στον ίδιο χρόνο...

Απλώνεις πάνω στο τραπέζι με μορφή τραπουλόχαρτων όλα τα δεδομένα. Όχι δεν θα ρίξεις πασιέντζα, αλλά θα τα βάλεις κάτω για να μπορέσεις να σηκωθείς όρθιος σύντομα. Τα απωθημένα που δεν πραγματοποιήθηκαν (δίχως να συμβιβαστούμε με αυτό...), τα λυγίσματα, τις παραιτήσεις, το σήκωμα των χεριών ψηλά, τις απώλειες, τις δυσκολίες, τα λάθη, τις αβασάνιστες επιλογές, τις ήττες, τις αρνητικές εκπλήξεις, τις ρήξεις, τις απογοητεύσεις, τις ματαιότητες, τα χάσματα. Τη "γεύση του χώματος" τη γνωρίζουμε καλώς ή κακώς όλοι... Εντάξει, ο καθένας μας δεν έχει αναλάβει μια παρόμοια αποστολή σαν του Ιησού, όμως κατά αναλογία όλοι έχουν το δικό τους Γολγοθά. Πολλοί "ανασταίνονται" (πρόσκαιρα, γιατί θα ξαναχρειαστεί κατά πάσα πιθανότητα θεία παρέμβαση...), ουκ ολίγοι -δυστυχώς- χάνονται για πάντα. 

Οι συντριπτικά περισσότεροι προχωράνε κουβαλώντας τις πληγές τους. Αυτές, είτε θα μας κάνουν συμπλεγματικούς, είτε θα μας αναγκάσουν να αναπτύξουμε άμυνες. Οι δυνατότεροι, οι ικανότεροι, αλλά και οι πιο καβατζωμένοι, ενδέχεται να περάσουν και στην επίθεση. Άλλοι θα αναζητήσουν τα παυσίπονα σε κάθε είδους χημείες ή Μεγάλες Ιδέες. Εξάλλου, μπορεί εκεί που καταλογίζουμε δόλο και απανθρωπιά απλά να αποτυπώνεται η ουσία των ανθρώπινων, και εκεί που ανεμίζονται οι σημαίες της ανθρωπιάς να τρέφονται τα πιο ύπουλα παράσιτα φορώντας τις μπέρτες του καθιερώσιμου. Το μόνο που μας απομένει είναι να ξεπεράσουμε τον Πόντιο Πιλάτο, να αρνηθούμε τον Βαραββά, να χλευάσουμε τους Φαρισαίους, να πικάρουμε το πλήθος, να αφουγκραστούμε τον πόνο των στεναχωρημένων, και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο Ιησούς. Δεν χρειαζόμαστε για κάτι τέτοιο ιερατεία, μισθοφόρους ή επαγγελματίες ερμηνευτές, παρά κοφτερό μυαλό και καθαρή ψυχή...Τότε, ίσως, οι σκοποί θα καθαγιαστούν και οι σταυροί θα είναι φάροι... Λιμάνια υπάρχουν πολλά, σε λίγα μόνο μπορεί να γίνει η δουλειά έτσι όπως πρέπει...

Πηγή www.efsyn.