Ακαθόριστο ταξίδι
ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ. Η τρόικα επέστρεψε στην Αθήνα. Το απρόσωπο πολιτικό προσωπικό πανηγυρίζει. Θα κλείσει επιτέλους η αξιολόγηση. Σωθήκαμε. Οι συνταξιούχοι χάνουν τουλάχιστον τέσσερις μισθούς τον χρόνο, αλλά αποδεικνύονται εφτάψυχοι· δεν λένε να σωθούν τα ψωμιά τους. Τα χαμηλά εισοδήματα συρρικνώνονται περαιτέρω και τα απατηλά αντίμετρα φαντάζουν καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα επτά χρόνια τώρα. Κατάθλιψη. Καταφυγή η ποίηση στον ζόφο των ημερών. Οπως αυτή του Τάκη Σινόπουλου, που πέθανε τέτοιες μέρες το 1981 σε ηλικία 64 ετών. Εχουμε ξαναγράψει για τον ίδιο και το έργο του. Παρόμοιες επαναλήψεις, ωστόσο, λειτουργούν ευεργετικά:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ χρόνια μέσα στην Ελλάδα/ ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο./ Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Αδη./ Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι/ αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε./ Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που/ περπατάνε οι δολοφόνοι./ Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους.
Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος./ Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ηταν/ στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του/ μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια./ Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου./ Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι./ Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;/ Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;/ Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι./ Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν./ Ομως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος./ Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο./ Γινόταν ήλιος./ Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές/ άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε./ Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΤΕ δεν είναι παρόν./ Είναι μονάχα παρελθόν και μέλλον./ Ανάμνηση και προσμονή./ Απουσία από τα πράγματα και προβολή σε μια πραγματικότητα/ που υπήρξε ή θα υπάρξει κάποτε μέσα σε μια άξαφνη στιγμή/ που θα ’ναι τότε όλος ο χρόνος.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ Ονειρο διπλωμένο στ’ όνειρο/ η μέρα στάχτη η νύχτα τίποτα/ η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς/ σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ώς τα βουνά/ φεγγάρι ασύγκριτο / περνώντας των δασών τα αινίγματα/ τις αίθουσες των δέντρων./ Ναι μοναξιά/ κι ένα κορμί/ γεμάτο με ησυχία και μηδέν.
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ της αλήθειας ή του θαύματος/ πέρα από την τυπική χρήση των λέξεων/ σε ωθεί σ’ αποκαλύψεις που ποτέ δεν υποπτεύθηκες/ σχέσεις της μνήμης και του χρόνου με το σώμα σου/ αναγκαιότητες των σπλάχνων σου/ ξεριζώματα απ’ την ίδια σου την ύπαρξη/ τόσο οδυνηρά που τότε μόνο νιώθεις πως οι λέξεις και τα πράγματα/ ζούνε μιαν αυθύπαρκτη ζωή/ και σε πείσμα της νομιμότητας/ αναζητούν μια καθαρότερη έκφρασή τους.
ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ Τα ζοφερά βιβλία όπου αρμενίζει η βλάστηση/ των μαύρων αισθημάτων/ δάση στοχαστικής πυκνότητας/ ολάκερα βουνά/ ω σκόνη κι έρημος του νου./ Ελα/ το δίκαιο δόντι το αυστηρό μαχαίρι/ υγεία τσουχτερή/ τρομαχτικά τοπία γέννας./ Και τότε να/ ποίηση θερμή πατρίδα αφανισμένη.
Πηγή www.efsyn.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου