Σικάγο-Μενίδι, μια σφαίρα δρόμος

Ο φτωχός κοινωνικός εξοπλισμός, σε συνδυασμό με τα τρελά κέρδη που φέρνει η εμπορία των όπλων και ναρκωτικών καλλιεργούν το έδαφος -και στο Μενίδι- για να ευδοκιμήσουν κάθε λογής άνθη του κακού, όπως ρατσιστικό μίσος, αυτοδικία, ξέφρενος ατομικισμός | EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Συντάκτης: 

Μαριάννα Τζιαντζή

Το βιβλίο «Τhere are no children here» (Δεν υπάρχουν παιδιά εδώ) του πολυβραβευμένου Αμερικανού δημοσιογράφου Αλεξ Κότλογουιτς εκδόθηκε το 1992 κι έκανε πάταγο. Επί τρία χρόνια ο συγγραφέας κατέγραφε την καθημερινή ζωή μιας μονογονεϊκής οικογένειας μαύρων με δύο μικρά αγόρια στο Σικάγο, σε μια τεράστια εργατική πολυκατοικία που σήμερα έχει κατεδαφιστεί.

Η εγκληματικότητα εκεί ήταν απερίγραπτη. Συμμορίες, ναρκωτικά, σφαίρες αδέσποτες και στοχευμένες. Και ταυτόχρονα σπασμένοι λαμπτήρες στους διαδρόμους του κτιρίου, προβληματικές αποχετεύσεις, υψηλή βρεφική θνησιμότητα. Στο δημοτικό σχολείο, αντί για ασκήσεις αντιμετώπισης του σεισμού, η δασκάλα μάθαινε στους μαθητές να πέφτουν στο πάτωμα ή να κρύβονται πίσω από υποστυλώματα όταν ολόγυρα ηχούσαν πυροβολισμοί.

Οι θάνατοι από αδέσποτες σφαίρες ήταν στην ημερήσια διάταξη. Οταν ο συγγραφέας ρωτά το ένα αγοράκι τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει, εκείνο απαντά αντικαθιστώντας το «όταν» με το «αν»: «Αν μεγαλώσω, θέλω να γίνω οδηγός σε τρόλεϊ».

Μακρινή, αδιανόητη φαινόταν τότε, στην Ελλάδα του χρηματιστηριακού ιλίγγου, αυτή η εξοικείωση με τη βία. Να όμως που τώρα, μετά τον θάνατο του 11χρονου αγοριού στο Μενίδι, το Σικάγο εκείνου του εμβληματικού βιβλίου μοιάζει να έρχεται πιο κοντά.

Στα χρόνια του αμερικανικού αντιπολεμικού κινήματος και της ορμητικής πολιτικοποίησης της νεολαίας, παρατηρεί ένα από τα πρόσωπα του βιβλίου, η καθημερινή ζωή στη γειτονιά των δύο αγοριών ήταν αρκετά ειρηνική. Μάλιστα οι Μαύροι Πάνθηρες, αυτοί οι άγριοι και οι ατίθασοι, ανέπτυσσαν κοινωνική δράση, αναλαμβάνοντας ακόμα και καθήκοντα σχολικού τροχονόμου!

Η υψηλή ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός (για Ρομά και μπαλαμούς αδιακρίτως), η αποπολιτικοποίηση (ή μάλλον ο ευτελισμός της επίσημης πολιτικής), ο φτωχός κοινωνικός εξοπλισμός, σε συνδυασμό με τα τρελά κέρδη που φέρνει η εμπορία των όπλων και ναρκωτικών καλλιεργούν το έδαφος -και στο Μενίδι- για να ευδοκιμήσουν κάθε λογής άνθη του κακού, όπως το ρατσιστικό μίσος, η αυτοδικία, ο ξέφρενος ατομικισμός.

Η σφαίρα που καρφώθηκε στο κεφάλι του παιδιού έπεσε από τον ουρανό, όμως αυτή η τραγωδία δεν ήταν ουρανοκατέβατη, αλλά ανάγεται στο δίπολο «αίτιο και αιτιατό» -για την ακρίβεια, πολλά αίτια. Και τα αίτια αυτά δεν θα τα συναντήσουμε αποκλειστικά στο Μενίδι αλλά και σε πόλεις όπου δεν γίνονται τσιγγάνικα γλέντια.

Εφτακόσιους μαθητές έχει το 6ο Δημοτικό Σχολείο του Μενιδίου. Δύσκολο να πεις «δεν υπάρχουν παιδιά εδώ». Ομως κάποια παιδιά είτε ενηλικιώνονται απότομα, είτε το δικό τους «όταν» γίνεται «αν».

Πηγή www.efsyn.gr