Μια συνταγματική αναθεώρηση Aριστερού (και ιστορικού) ρεαλισμού
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την συνταγματική αναθεώρηση έχει σαφή πολιτική ταυτότητα, συγκεκριμένους αποδέκτες και εξίσου καθαρά τόξα συναινέσεων και συγκρούσεων. Εχει το πολιτικό αποτύπωμα της μεταμνημονιακής, ρεαλιστικής αριστερής διακυβέρνησης, λειαίνει και αναθεωρεί ριζοσπαστικούς δογματισμούς, διεκδικεί συναινέσεις σε ώριμα προοδευτικά αιτήματα και τραβά ευθεία γραμμή σύγκρουσης με τον νεοφιλελευθερισμό.
Εν ολίγοις, αποτελεί το ιδεολογικό «διαβατήριο» της ζεύξης αριστεράς – σοσιαλδημοκρατίας κι έχει ως βασικό, εάν όχι μοναδικό, αποδέκτη την εγχώρια κεντροαριστερά. Η οποία, στα πρόσωπα της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη, θα βρεθεί το επόμενο διάστημα ενώπιον διλημμάτων που υπερβαίνουν κατά πολύ τους προεκλογικούς τακτικισμούς.
Το περιεχόμενο της πρότασης, όπως αυτό οριστικοποιήθηκε χθες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αίρει τις καχυποψίες περί «συνταγματοποίησης» της ακυβερνησίας, οριοθετεί με δικλείδες ασφαλείας την ενίσχυση της αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας, και σηματοδοτεί μια νέα προοδευτική αντίληψη της πολιτικής σταθερότητας.
Η προεδρική εκλογή
Η αποσύνδεση της Προεδρικής εκλογής από την διάλυση της Βουλής τοποθετείται στην λογική της εξάντλησης όλων των περιθωρίων για την επίτευξη πολιτικών συναινέσεων: Εάν στις τρεις ψηφοφορίες στην Βουλή δεν υπάρξει η πλειοψηφία των τριών πέμπτων, τότε θα διεξάγονται νέες ψηφοφορίες επί εξάμηνο – μία κάθε μήνα – έως ότου καταστεί εφικτή η πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Εάν η πλειοψηφία αυτή δεν βρεθεί και μετά τους έξι μήνες, τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται απ΄ευθείας από τον λαό. Σημειωτέον εδώ, ότι ενίσχυση των εξουσιών και του ρόλου του Προέδρου δεν προβλέπεται ενώ, όπως επεσήμαναν χθες κυβερνητικές πηγές, οι αλλεπάλληλες ψηφοφορίες ανά μήνα δημιουργούν εκ των πραγμάτων πίεση και διεργασίες συναινέσεων σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Στην συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής προστίθεται, εν είδει αντίβαρου κυβερνησιμότητας, η «εποικοδομητική πρόταση δυσπιστίας». Με βάση αυτήν την πρόβλεψη, για να τεθεί σε συζήτηση πρόταση μομφής θα πρέπει να συνοδεύεται και από πρόταση για ορισμό νέου πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να είναι πάντοτε εκλεγμένος βουλευτής – ώστε να αποκλείονται τα οριακής δημοκρατικής νομιμοποίησης τεχνοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης -, ενώ θα υπάρχει όριο τριών θητειών για τους βουλευτές με προφανή στόχο να ανακοπεί η «επαγγελματοποίηση» της πολιτικής.
Η «θρησκευτική ουδετερότητα»
Σταθμισμένες και λεπτές ισορροπίες – κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές – τηρούνται και στο θερμό κεφάλαιο των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ κατοχυρώνει την «θρησκευτική ουδετερότητα» του κράτους, αλλά δεν καταργεί το άρθρο 3 που ορίζει ως «επικρατούσα θρησκεία» την Ορθοδοξία. Ο Νίκος Φίλης και ορισμένοι ακόμη βουλευτές διαφώνησαν εκ νέου χθες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και ζήτησαν την κατάργηση του άρθρου 3, με το επιχείρημα ότι η διατήρησή του ακυρώνει στην πράξη την «θρησκευτική ουδετερότητα». Η τελική απόφαση όμως ήταν πως θα υπάρξουν ερμηνευτικές διατάξεις που θα ξεκαθαρίζουν ότι η αποδοχή της «επικρατούσας θρησκείας» δεν θα σημαίνει και διάκριση σε βάρος άλλων θρησκειών.
«Η προοδευτική μεταρρύθμιση έρχεται μέσα από συναινέσεις. Κι η αριστερά, για λόγους αρχής και για λόγους ιστορικούς θέλει διάκριση Εκκλησίας και Κράτους – δεν θέλει την σύγκρουση Εκκλησίας και Κράτους», λέει στο tvxs.gr κυβερνητικός παράγοντας με εμπλοκή στην διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, δίνοντας και το στίγμα των πολιτικών προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εάν αυτές οι προθέσεις, με τα αριστερά μεν, πολιτικά ισορροπημένα δε χαρακτηριστικά, θα βρουν ανταπόκριση από τα κόμματα της ελληνικής κεντροαριστεράς παραμένει ζητούμενο. Οι πρώτες αντιδράσεις από την Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη ήταν επιφυλακτικές μεν, αλλά όχι εκ προοιμίου αρνητικές. Αμφότεροι, κατέστησαν σαφές ότι για να υπάρξει συναίνεση πρέπει να μπουν στο τραπέζι και οι προτάσεις των δικών τους κομμάτων. «Αν πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πάμε στη Βουλή για να υπογράψουμε απλώς τη δική του πρόταση είναι γελασμένος» ήταν η χαρακτηριστική δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη. Και, ειδικά στην περίπτωση του Ποταμιού, η κάθετη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συζητήσει θέμα ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων δημιουργεί ντε φάκτο απόσταση.
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι εάν το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα γίνουν και πάλι το εύκολο άλλοθι για να χαθεί – τουλάχιστον για 5 χρόνια ακόμη – η ευκαιρία για αλλαγές που απαιτεί πλέον η κοινωνία. Όπως εκείνη του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών. Στην αλλαγή του οποίου όλο το πολιτικό φάσμα συναινεί, αλλά αρκετά εξέχοντα μέλη του επιλέγουν να το διαιωνίζουν κρυπτόμενα…
Πηγή https://tvxs.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου