Θέλω παρέα που να πάρει!

 Νόρα Ράλλη

Αν ήμουν σοβαρή (λέμε τώρα) και ακομπλεξάριστη (ούτε καν όμως) το μόνο που θα έγραφα από εδώ και πέρα σε κάθε χρονογράφημα, έως να τελειώνουμε με την απολύτως επικίνδυνη αυτή κυβέρνηση, θα ήταν οι στίχοι του νέου «μικρού μήκους μουσικού φιλμ», όπως το ονομάζει ο ίδιος ο Μιθριδάτης, με τίτλο «Για να μην τα χρωστάω»: «Εναν φλώρο έχεις ξαφνικά για τύραννο / μια Πρωθυπουργάντζα που έχει στην καβάτζα / κάθε ορντινάντζα δευτεράντζα για μπροστάντζα...», λέει. «Οκτάωρη εργασία είναι μπαναλιτέ και κάθε υπερωρία θα είναι απληρωτέ», λέει. «Μηχανορραφία η δημοσιογραφία, του καθεστώτος φτιάχνεται η αγιογραφία», λέει... Και τι δε λέει! Ολα τα λέει. Και μεις, ρε μεγάλε, οι γραφείς να γίνουμε αντιγραφείς τώρα, δηλαδής;

Το μουσικό αυτό κομμάτι έσκασε στα μούτρα μου μία πολύ περίεργη μέρα. Μοναχική και εξαγριωμένη.

Εξηγούμαι: Λένε (όχι ο Μιθριδάτης – άλλοι το λένε, που «διανοητές» τούς λένε) πως το ορθό είναι το συναίσθημα να έπεται της σκέψης. Γιατί αν προηγηθεί το συναίσθημα, η λογική σκέψη πάει περίπατο και πριν καν αρχίσει ο όποιος διάλογος, μας έχει πάρει ο διάολος. Ενώ αν πρώτα σκεφτείς λογικά, κάπως θα τιθασευτείς, κάπως θ’ αυτοσυγκρατηθείς, άρα μάλλον δεν θα πάει αυτός στο χώμα κι εσύ στη φυλακή.

Από αυτή την ωραία διανοητική σκέψη, ωστόσο (κι εύχομαι να μου συγχωρέσουν οι αφέντες του πνεύματος τη διόρθωση), έχω την αίσθηση πως τους έχουν διαφύγει μια-δυο περιπτώσεις. Καταρχάς, το να κάνεις ό,τι κάνεις, προτάσσοντας μεν τη σκέψη, αλλά όχι γιατί πρόλαβες το συναίσθημα, αλλά γιατί δεν υπάρχει συναίσθημα. Στο σημείο αυτό, ζητώ να προετοιμαστείτε κατάλληλα, καθώς θα κάμω το αδιανόητο: θα υπερασπιστώ τον Μητσοτάρχα!

Ο εν λόγω υιός, της πανδημίας προεστός, της Κρήτης ο ντελικανής, της χώρας μας ο Μωυσής, διόλου βλάκας δεν είναι. Μπορεί μεν το βλέμμα κι οι τρόποι του να προδίνουν έναν κάποιο κρετινισμό (μπορεί να πέρασε και βρογχοκήλη μικρός εκεί στα εξωτερικά, που ήταν πολιτικός εξόριστος επί χούντας, ποιος ξέρει;), ωστόσο αυτό δεν είναι παρά μια απλή βιτρίνα. Και τι λέει ξέρει και πολύ, μα πάρα πολύ καλά κατασταλαγμένο μέσα του είναι. Σχεδόν δομικό στοιχείο του. Στοιχείο γι’ αυτόν, στοιχειό για μας. Οπως και να ’χει, και τι λέει ξέρει και τι κάνει και τι λέει σε άλλους να κάνουν. Αυτό που του λείπει δεν είναι οι διανοητικές διεργασίες. Η αίσθηση. Αυτήν δεν!

Από πού να το πιάσω, Παναγία μου... Από τα εργασιακά; Τα πολιτιστικά; Τα εκπαιδευτικά; Τα οικονομικά; Το προσφυγικό; Τα τσιμεντωτικά; Τα εξοντωτικά; Τα της ενημέρωσης; Τα της υγείας; Ή τα της μητσοταρχικής προνοίας το φελέκι μου;... Από τα ναυτιλιακά – από ’κεί θα το πιάσω.

Το ’πιασα, το κρατώ και ερωτώ: Σε ποιας χώρας, ποιας κυβέρνησης, ποιος υπουργός θα άκουγε πως τον έχουν χεσμένο και αυτόν και τον πρωθυπουργό του, και δεν θα απαντούσε απολύτως τίποτα και θα συνέχιζε να είναι στην καρέκλα του την άλλη μέρα; Ο Πλακιωτάκης, που σαν είδε τον εφοπλιστή Πάνο Λασκαρίδη στο βίντεο αναφώνησε «Α Πάνος!» με χαρά, που μετά του κόπηκε και που πιο πριν, με περισσή ναρκισσιστική βλακεία, είχε δηλώσει (έτσι, από μοναχός του!) στους δημοσιογράφους πως «είμαι ο σπουδαιότερος υπουργός παγκοσμίως!» και που μετά, ως «ο σπουδαιότερος υπουργός παγκοσμίως» κατάπιε τη γλώσσα του... Αυτός γιατί είναι ακόμα στη θέση του; Και ο πρωθυπουργός, πού είναι; Καλά, στις ερωτήσεις του Τσίπρα δεν απαντά. Στον λαό, λογαριασμό δεν δίνει. Σαν τον χέζουν, όμως, πάλι δεν; Τίποτα; Κιχ; Μόκο; Τουμπεκί; Από ανέμελος, έγινε κι άφωνος τώρα;

Επικίνδυνο πολύ είναι για τους έξω μου όταν τα μέσα μου δεν! Και πλέον, εντελώς δεν, όμως... Κι όμως, θέλω παρέα. Δεν μπορεί ο καθείς να ’ν’ μοναχός του απέναντι σ’ αυτή τη φαρσοκωμωδία, που να πάρει!

Το μόνο που κάπως καταλαγιάζει μία αναβράζουσα (και κοχλάζουσα μη σου πω) πλήρως συνειδητή οργή, είναι τα λόγια του σπουδαίου Χρόνη Μίσσιου: «Μπορεί να μην μπόρεσα ν’ αλλάξω το σύστημα, αλλά ούτε αυτό με άλλαξε»...

Πηγή https://www.efsyn.gr