Η Αριστερά και ο από-μητσοτακισμός της ελληνικής κοινωνίας
Από
Ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν κληθεί να αξιολογήσει την τρέχουσα περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, πιθανότατα θα την χαρακτηρίσει, ως την περίοδο της επανόδου, του «νέο-Μητσοτακισμού».
Είναι δε τελικά, ο Μητσοτακισμός, το πολιτικό εκείνο «ρεύμα», που χαρακτηρίζεται, από την έντονη αλαζονεία της εξουσίας, από ανειλικρίνεια, από σαφή διάθεση στήριξης των ελίτ και από την ξεκάθαρη διάθεση προώθησης του ατομισμού και του καταναλωτισμού, έναντι της συλλογικής σκέψης και αντίληψης, περί αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η περίοδος αυτή, θα μείνει στην ιστορία, ως η περίοδος εκείνη, που το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, μειώθηκε γρήγορα και δραστικά. Όμως η κοινωνία, ναρκωμένη ακόμα από την «θεωρία του σοκ», παραμένει απαθής, αδυνατώντας να σκεφτεί και να δώσει καθαρές απαντήσεις, στα νεοφιλελεύθερα διλήμματα.
Φυσικά ο Μητσοτακισμός, ως το επόμενο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού, ευδοκιμεί στη χώρα, κυρίως εξαιτίας του ελλείματος της Αριστεράς, να αρθρώσει ολοκληρωμένη εναλλακτική, μια «ιδεολογικοπολιτική αλτερνατίβα», που θα έφερνε στο προσκήνιο, τα ευρεία στρώματα της λαϊκής πλειοψηφίας, που στοιβάζονται στα «κατώτερα καταστρώματα».
Το ιδεολογικό μπέρδεμα με τη μεσαία τάξη και τον κεντρώο πολιτικό χώρο, παρασύρει και την Αριστερά, πότε να μιλάει για προοδευτικό κέντρο και πότε να ψέγει τις ακρο-κεντρώες πολιτικές. Η ιδεολογική σύγχυση σε όλο της το μεγαλείο.
Στην χώρα μας, έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι, όταν η Δεξιά και η Ακροδεξιά είναι ισχυρές πολιτικά, τότε εμφανίζεται η τάση, όλες οι πολιτικές δυνάμεις να μετατοπίζονται ένα κλικ πιο δεξιά, για να πλατύνουν το εκλογικό (κυρίως) ακροατήριο τους. Βασική συνέπεια της επιλογής αυτής, είναι να θολώνεται το πολιτικό στίγμα και να δημιουργείται μια αίσθηση αναξιοπιστίας και πολιτικού καιροσκοπισμού.
Πώς μπορεί ο εργαζόμενος σε μια μικρή επιχείρηση, να ταυτιστεί πολιτικά με το «αφεντικό», σαν να έχουν κοινά συμφέροντα; Πως μπορεί ο εργαζόμενος στην πολυεθνική να «τακιμιάσει» πολιτικά, όχι με τον ιδιοκτήτη της πολυεθνικής(εκεί εντοπίζει τις ταξικές αντιθέσεις) αλλά με τον καλοπληρωμένο προϊστάμενο, που τον πιέζει στο λαιμό, να πιάσει τους στόχους; Πως μπορεί ακόμα και ο μικρός μαγαζάτορας που πασχίζει να βγάλει πέρα το μήνα, να ταυτιστεί με τον έμπορο με τα δύο και τρία υποκαταστήματα, όταν ο πρώτος έχει το άγχος της επιβίωσης και ο δεύτερος, το άγχος την αύξησης των κερδών;
Μα να είναι άραγε, μόνο αυτό; Την ώρα που «από τα κάτω» σηκώνονται θέματα, που δίνουν τη δυνατότητα να βγει η Αριστερά στην πολιτική πρωτοπορία και να οργανώσει την κοινωνία με ριζοσπαστικά προτάγματα, τότε η δυναμική αυτή, εξαντλείται σε εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης, που στην ουσία δεν θίγουν το εποικοδόμημα. Μαστίζεται η κοινωνία από την ακρίβεια, γιατί 5 μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, κρατούν από το σβέρκο την «κυβέρνηση των αρίστων» αλλά η Αριστερά διστάζει να μιλήσει ξεκάθαρα για κρατικοποίηση των επιχειρήσεων της ενέργειας. Δείχνει με το δάχτυλο τον Μακρόν, που κρατικοποιεί την «γαλλική ΔΕΗ» (EDF), αλλά όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης, ο λαός δεν είναι σίγουρος ότι, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα πράξει το ίδιο ή αν, «θα σεβαστεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο». Ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο βέβαια, που έχει γίνει κουρελόχαρτο, από τις χώρες του στενού πυρήνα της ΕΕ. Η Αριστερά στη Ελλάδα, είτε θα είναι αντικαπιταλιστική και θα έχει σαν όραμα και στόχο της, τον κοινωνικό μετασχηματισμό και τον σοσιαλισμό, είτε δεν θα υπάρχει.
Η κυβέρνηση της ΝΔ προσχηματικά η όχι, με αλχημείες ή χωρίς (αυτό θα φανεί εξαιρετικά σύντομα) αναγκάστηκε να προβεί σε φορολόγηση των κερδών της ιδιωτικής πλέον ΔΕΗ, με συντελεστή 90%. Αυτό λίγο πολύ λέγεται απαλλοτρίωση κερδών, μιας ιδιωτικής επιχείρησης και για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση είναι βασικό εργαλείο αναδιανομής του πλούτου, που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν παράγεται αλλά προκύπτει από τα εισοδήματα των πολιτών. Όταν έρθει η ώρα της κρίσης η Αριστερά θα ακολουθήσει αντίστοιχα παραδείγματα, ή θα αρχίσει τα γνωστά, περί «διεύρυνσης της φορολογικής βάσης»;
Ο Μητσοτακισμός στην Ελλάδα δεν είναι ηγεμονικός. Δεν είναι ηγεμονικός, γιατί η ιστορική και πολιτική παράδοση της χώρας, παρά τις αντιθέσεις της, κινείται σε προοδευτική κατεύθυνση. Ο πρωθυπουργός το γνωρίζει αυτό και για το λόγο αυτό, πολιτικά άτσαλα και μη πειστικά, επιχειρεί να καταλάβει αυτό που εκείνος αντιλαμβάνεται ως πολιτικό κέντρο, με τη γνωστή λογική της «πολιτικής εξαγοράς» στελεχών της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Όμως ως γνωστόν, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Αυτή η στρατηγική δεν θα σώσει την ΝΔ από την κατάρρευση.
Η Αριστερά οφείλει να μην επιτρέψει άλλο, την καταστροφή της κοινωνίας. Ως προς τις κοινωνικές συμμαχίες, η Αριστερά οφείλει να πράξει περίπου το αντίθετο, από εκείνο που έλεγε ο Μάκης Βορίδης πριν από 1,5 χρόνο. Να προκαλέσει δηλαδή ριζοσπαστικές τομές στην κοινωνία, να δημιουργήσει αριστερά αντανακλαστικά, για να αποτρέψει την επάνοδο του Μητσοτακισμού στην εξουσία και να κληθεί ο λαός να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις και όχι κάποιο κόμμα. Να γεμίσει τους αρμούς τελικά, όχι της εξουσίας, αλλά της κοινωνίας. Ως προς τις πολιτικές συμμαχίες, οφείλει, να απευθυνθεί έγκαιρά, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, με ένα βραχυ-μεσοπρόθεσμο, φορτισμένο ιδεολογικά και με συγκεκριμένους στόχους, πολιτικό σχέδιο διάσωσης της κοινωνίας.
Ο από-μητσοτακισμός της ελληνικής κοινωνίας άλλωστε, είναι όχι κομματική, αλλά κοινωνική πια ανάγκη.
*Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου